Our cells contain the universe ft Φώντας

τα κύτταρα μας περιέχουν το σύμπαν

το άζωτο στο DNA μας
το ασβέστιο στα δόντια μας
ο σίδηρος στο αίμα μας
και ο άνθρακας στις μηλόπιτες μας
σφυρηλατήθηκαν στο εσωτερικό καταρρεόντων αστεριών
είμαστε όλοι αστερόσκονη
και μπλαμπλαμπλα
απομεινάρια
υπολείμματα
κατάλοιπα
αυτό είμαστε
τα λείψανα νεκρών από καιρό αστεριών
που βρήκαν οι γείτονες κρεμασμένα
μπροστά από τον μεγάλο καθρέφτη
της αδράνειας
το κατακάθι του πρωινού καφέ
σερβιρισμένου με κουβεντούλα
για θάνατο και διαζύγια
άχου μας!
κι άκου μας κιόλας τώρα:
τα κελιά μας περιέχουν το σύμπαν
και όχι το σύμπαν τα κελιά μας
είμαστε φυλακισμένοι στο σύμπαν
και δεν υπονοώ
καμία μορφή ιδεατής ελευθερίας
δεν υπάρχουν αντιφατικές ερμηνείες
απλά πολλά αντιφατικά μυαλά
που προσπαθούν απεγνωσμένα
να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους
όταν δεν έχουν ερμηνεύσει καλά καλά
τον κόσμο μέσα τους.
δεν σου λέω να κατασταλάξεις
στον αναρχισμό ή στον μηδενισμό
και να σταματήσεις να αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα τους
αλλά να καταλάβεις επιτέλους
αν προτιμάς τον καφέ σου
με ή χωρίς γάλα
η φυλακή μας περιέχει το σύμπαν
και το σύμπαν αποτελεί τα κύτταρα μας
άρα είμαστε ελεύθεροι-πολιορκημένοι
μέσα στους εαυτούς μας, είπε
και έχυσε τα μυαλά της στον τοίχο
προτού προλάβω να την παρηγορήσω
λέγοντας της ότι ούτε το σύμπαν μπορεί να μας ξεφορτωθεί

***

Κάποτε όταν ήμουν μικρός είδα με τους γονείς μου ένα αστέρι να πέφτει στη θάλασσα. Με προέτρεψαν  να κάνω μια ευχή και εγώ ζήτησα από το νεκρό αστεράκι να σώσει έναν οικογενειακό μας φίλο απ’ τον καρκίνο του. Ο φίλος μας πέθανε όσο και το αστέρι το οποίο τελικά δεν είχε πέσει στο νερό αλλά στο υπόλοιπο σύμπαν. Έκτοτε όταν θέλω να ευχηθώ κάτι ντύνομαι πρόχειρα, πετάω λίγο οδοντόπαστα στα μούτρα μου αντί για τα δόντια και πηγαίνω στο πλησιέστερο ογκολογικό νοσοκομείο. Εκεί βλέπω τους άρρωστους και από μέσα μου εύχομαι ότι θέλω τέλος πάντων να ευχηθώ. Όχι για να γίνει. Όταν θες κάτι πάρα πολύ η ελεύθερη αγορά συνωμοτεί για να διαβάσεις Κοέλιο. Απλά να. Κάποιος πρέπει να πει στους καρκινοπαθείς πώς δεν είναι μόνο οι μεταστάσεις που πολλαπλασιάζονται μέσα τους. Είναι και η ποίηση. Θα πεθάνει μαζί τους κι αυτή όπως και ο καρκίνος αλλά τουλάχιστον θα πάρει τη δόση της από χημειοθεραπεία και θα προλάβει να τους σιγοψυθιρίσει στο αυτί:

«Γαμιέται το σύμπαν»

Φακ ντα πολίς

εν αρχή ην το χάος
μετά κάποιος μαλάκας πήρε πρέφα
ότι παίζει διακόπτης στο δωμάτιο
είδαμε μπροστά μας
αντικρίσαμε το χάος
βλασφημήσαμε
και με τα πολλά
την έκανε για αλλού
εμείς είχαμε ήδη αρκετά
στο κεφάλι μας
και χαρμάνια όπως ήμασταν
στρίψαμε ένα τρίφυλλο
αλλαναπτήρας γιοκ

χτύπησα στο διπλανό δωμάτιο

- γεια σου, γλύκα. παίζει φωτιά;
- δεν καπνίζω μωρέ αλλά μπορείς να ζητήσεις τσίχλες γιατί κι εμένα μου αρέσεις.
- βασικά παίζει να καπνίζει καμιά φίλη σου;
- άντε γαμήσου ρε μαλάκα. ακόμα δε συστηθήκαμε καλά καλά και θες και τρίο!

μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα
γύρισα πίσω μάδεια χέρια
και τι να δω;
οι δικοί μου αιμόφυρτοι
το γάρο άφαντο
κι ένα σημείωμα
"Η ΘΑ ΦΑΣ Η ΘΑ ΦΑΓΩΘΕΙΣ"
ακολούθησα τα αίματα
μέβγαλαν στην ταράτσα
δυο ένστολοι χώμα
πφφ
θα 'ναι τόσο εύκολο που δεν θα 'χει καν πλάκα, σκέφτηκα
τους άρχισα στις γρήγορες
και πριν πάρουν χαμπάρι τι γίνεται
τους είχα ήδη γυρίσει μπρούμυτα
θυμήθηκα την γκόμενα από το 402
"μανώλης, χάρηκα"
έχυσα στα σήματα τους
"και που 'στε, μάγκες;
προσοχή στα φλόκια την επόμενη φορά"

έφαγα καλά εκείνη τη μέρα

Η ζωή μου στο 4ο έτος

κάποιος μίλησε για την κοινωνία της νομιμότητας

δεν την ξέρω την τύπισσα

προς το παρόν με καίει η νομιμότητα της κοινωνίας

και το κατερινάκι απ' τον έκτο

αναρχοπεσιφίστρια

υπαρκτός σουρεαλισμός, μωρό μου

αν δεν είχα υψηλές επαγγελματικές βλέψεις

θα άφηνα γένια και θα έπαιρνα τα βουνά

βέβαια με κρατάνε κι άλλα πράγματα στην αστική παράνοια

μια μάνα

ένας σκύλος

και μια υπόνοια ότι δεν θα βγάλω ποτέ γένια

δε βαριέσαι

καλά είναι κι εδώ

ακέφαλα σώματα

διαμελισμένα κορμιά

μικρόβια

ξενιστές

αόρατοι εχθροί

τρόμος
κατάρρευση

κάβλα

αυτόκλητοι υπερασπιστές του νόμου

υψώνουν φράχτες

αγοράζουν όπλα

και σκοτώνουν στο όνομα της νομιμότητας

πλάκα έχουν μωρέ

Η νεκρή Αννούλα

η μικρή αννούλα κάθεται και κλαίει
γιατί δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της
και αυτό γιατί δεν μπορούνε
είναι νεκρή
αν και «η νεκροφιλία είναι γεγονός
κανείς δεν σε γουστάρει όσο είσαι ζωντανός»
νεκρόφιλοι κομμουνιστές , νεκρόφιλοι εθνικιστές
ελπίζω να μην φάω ξύλο που τους έβαλα στην ίδια σειρά
αστειάκι, "σύντροφοι"
α ναι
και φυσικά η νέα τάση της μόδας
νεκρόφιλοι χριστιανοί
ως που θα πάει αυτή η γαμημένη παραφιλία;
σαν να μην μας έφτανε η φετιχοποίηση του μέλλοντος
ο φουτουρισμός να παίζει σε διπλό ταμπλό
μην με ρωτήσετε σε ποιο έχασε
από την μία η ρητορεία του φασισμού
και ο "καημένος" ο μαρινέτι
από την άλλη το αριστερό μέτωπο τεχνών
κάτι σαν τον αφάζα σε φεστιβάλ της ΚΝΕ
κυβερνήσεις πέφτουν
πολιτικά συστήματα αλλάζουν
επαναστάτες γεννιούνται και πεθαίνουν
κι η τέχνη παραμένει η πουτάνα σας
το μέσο για την επίτευξη του σκοπού σας
να χύσετε τις ιδέες σας στα μυαλά των απέναντι
ή τουλάχιστον να ξεσηκώσετε τον γείτονα
για να κάνει αυτός την βρώμικη δουλειά
κι εγώ να γράφω για να γράφω
ή απλά γιατί λείπεις και δεν έχω με ποιον να γλειφτώ
παίζει να 'χε και δίκιο ο φρόυντ
κι εγώ που νόμιζα
ότι η εμμονή του με την σεξουαλική χροιά των νευρώσεων
είχε να κάνει με το γεγονός ότι ο ίδιος σπάνια έκανε σεξ
νταξ παίζει και να ισχύει το τελευταίο στην περίπτωση μου
αλλά η τέχνη είναι πουτάνα και δεν κοιμάται μόνο μαζί σας
πηδιέμαι δεπηδιέμαι εγώ

Εισαγωγικό Σημείωμα

she's got a ticket to ri(hi)de

"Υπάρχει ένα είδος λογοτεχνίας που δε φτάνει ποτέ στις αδηφάγες μάζες. Είναι το έργο των δημιουργών που πηγάζει από μια αληθινή ανάγκη του συγγραφέα και που απευθύνεται στον εαυτό του. Είναι η συνείδηση ενός υπέρτατου εγωισμού, που μέσα του οι νόμοι εξουθενώνονται."

- Τριστάν Τζαρά

Υπάρχει μια διακριτή γραμμή ανάμεσα στο "δημιουργώ" και στο "δημοσιοποιώ". Άλλοι έχουν το ψώνιο του συγγραφέα, άλλοι έχουν την ανάγκη να ακουστούν, άλλοι είναι εξ αρχής αποφασισμένοι για αυτήν την μετάβαση, άλλοι χρειάζονται ένα κάποιο σπρώξιμο, άλλοι, άλλοι, άλλοι. Όλως παραδόξως υπάρχουμε κι εμείς που υποσχεθήκαμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη μέσα στην μέθη της κάβλας που ακολουθεί η κορύφωση της ερωτικής συνεύρεσης δυο ανθρώπων. Και σαν "ωραία και αλανιάρικα παιδιά" που είμαστε κρατάμε τις υποσχέσεις μας. Στην υγειά σου, λοιπόν, ντάρλινκ. Και στο επανιδείν.